بررسی‌ها نشان می‌دهد سهم اشتغال ناقص در زمستان ۱۴۰۳ نسبت به فصل مشابه سال قبل ۰.۹ درصد کاهش پیدا کرده است، اما همچنان ۱ میلیون و ۸۷۹هزار و ۹۹۰ نفر درگیر اشتغال ناقص هستند.
بر اساس نتایج طرح آمارگیری نیروی کار زمستان ۱۴۰۳ و بررسی نرخ بیکاری افراد ۱۵ ساله و بیشتر، ۷.۸ درصد از جمعیت فعال (شاغل و بیکار)، بیکار بوده‌اند. بررسی روند تغییرات نرخ بیکاری حاکی از آن است که این شاخص، نسبت به فصل مشابه در سال قبل ( زمستان ۱۴۰۲) ، ۰.۸ درصد کاهش یافته است.
بررسی سهم جمعیت دارای اشتغال ناقص جمعیت ۱۵ ساله و بیشتر نشان می‌دهد که در زمستان ۱۴۰۳، ۷.۷ درصد جمعیت شاغل، به دلایل اقتصادی (فصل غیرکاری، رکود کاری، پیدا نکردن کار با ساعت بیشتر و…) کمتر از ۴۴ ساعت در هفته کار کرده و آماده برای انجام کار اضافی بوده‌اند. این در حالی است که ۳۷.۵ درصد از شاغلین ۱۵ ساله و بیشتر، بیش از ۴۹ ساعت در هفته کار کرده‌اند.
بنابراین ۷.۷ درصد جمعیت شاغل ۱۵ساله و بیشتر دارای اشتغال ناقص بوده اند. این شاخص در بین مردان بیشتر از زنان و در نقاط روستایی بیشتر از نقاط شهری بوده است. سهم اشتغال ناقص در زمستان ۱۴۰۳ نسبت به فصل مشابه سال قبل ۰.۹ درصد کاهش پیدا کرده است.
بررسی سهم شاغلین ۱۵ساله و بیشتر با ساعت کاری معمول ۴۹ساعت و بیشتر نشان می دهد ،۳۷.۵درصد شاغلین به طور معمول، ۴۹ساعت و بیشتر در هفته کار می کنند. این شاخص یکی از نماگرهای کار شایسته است که نشان می دهد در کشور سهم زیادی از شاغلین بیشتر از استاندارد کار می کنند. این شاخص نسبت به فصل مشابه سال قبل۰.۷درصد افزایش یافته است. تعداد افراد دارای اشتغال ناقص در این فصل حدود ۱میلیون و ۸۷۹هزار و ۹۹۰نفر بوده است.
اشتغال ناقص و ساعات کاری کمتر از استاندارد نه تنها پیامدهای اقتصادی، بلکه آثار اجتماعی و روانی نیز به همراه دارد. برای کاهش این چالش، نیاز به برنامه‌ریزی جامع و همکاری همه‌جانبه میان دولت، کارفرمایان و نیروی کار وجود دارد. این اقدامات می‌توانند به افزایش رفاه عمومی و بهبود وضعیت بازار کار منجر شوند.
از سوی دیگر برخی از مشاغل ناقص در بازار کار ساعت کاری بیشتر از ۴۴ساعت در هفته دارد, طبق آخرین آمارهای منتشر شده، بخش قابل‌توجهی از نیروی کار جوان بیش از ۴۴ ساعت در هفته کار می‌کنند، در حالی که بسیاری از این مشاغل فاقد امنیت شغلی و مزایای قانونی هستند.
یکی از دلایل اصلی افزایش ساعات کاری طولانی، نیاز به تأمین هزینه‌های زندگی است. افزایش تورم، کاهش قدرت خرید و عدم دسترسی به مشاغل پایدار، جوانان را مجبور به پذیرش مشاغل کم‌درآمد و حتی چند شغل همزمان کرده است. همچنین، بسیاری از کارفرمایان به دلیل کاهش هزینه‌ها، شرایط سخت و ساعات طولانی را به نیروی کار تحمیل می‌کنند.
