خبرگزاری مهر؛ گروه استان‌ها: مازندران در سوگ است بابل آرام ندارد خبر درگذشت امامعلی حبیبی ببر مازندران و نخستین طلایی المپیک کشتی ایران همچون موجی سنگین سراسر استان را در بر گرفته است.
او که سال‌ها نام ایران را بر بلندای جهان ثبت کرده بود امروز در ورزشگاه آزادی بابل آخرین دور افتخار خود را می‌زند، تشییعی که نه تنها وداع با یک قهرمان بلکه بدرود با مرامی است که پهلوانی را فراتر از مدال معنا می‌کرد
صبح بابل متفاوت است دیوارهای شهر با چهره حبیبی تزئین شده‌اند همان نوجوانی که روزی از زمین‌های شالیزار سر برآورد در میدان‌های خاکی قد کشید و در ملبورن ۱۹۵۶ نام ایران را بر تارک کشتی جهان نشاند حالا اما مردم خود را برای بدرقه او آماده می‌کنند بدرقه‌ای که بی‌شک در تاریخ ورزش این سرزمین ثبت خواهد شد.
حال بازار بابل
در بازار قدیمی بابل بوی ادویه و چای تازه دم پیچیده است، حاج محمد تقی پور از قدیمی‌های بازار و مغازه‌داری که سال‌ها در همان راسته عطاری دارد صدایش را پایین می‌آورد و می‌گوید: وقتی خبر را شنیدم انگار دنیا روی سرم خراب شد همان شب قهرمانی‌اش را یادم آمد حالا هم مطمئنم همه همین‌طور دسته‌جمعی برای بدرقه می‌آیند.
چند قدم آن‌طرف‌تر محمدرضا جوانی با لباس آبی کشتی از باشگاه بیرون آمده و نان بربری داغی در دست دارد سرش را تکان می‌دهد و می‌گوید: برای ما یک اسطوره بود، همیشه در باشگاه می‌گفتند اگر می‌خواهید روی تشک قهرمان باشید اول باید بیرون از تشک مرد باشید و امروز ما ورزشکاران دسته‌جمعی به ورزشگاه آزادی بابل می‌رویم تا آخرین دور افتخار حبیبی را تماشا کنیم.
مردی که با گیوه و تشک حصیری قهرمان جهان شد
خانه کشتی بابل حال‌و هوای دیگری دارد صدای کشیده شدن کفش‌های کشتی روی تشک با غمی سنگین در هم آمیخته است، اکبری مربی باسابقه‌ای که سال‌ها کنار حبیبی بوده کنار در می‌ایستد و می‌گوید: یادم هست بارها در اردوها به بچه‌ها می‌گفت بهانه نیاورید، بجنگید، ما با گیوه و تشک حصیری قهرمان دنیا شدیم، همین حرف‌هایش ما را ساخته حالا انگار همه می‌خواهیم دین‌مان را با یک بدرقه درست ادا کنیم.
گزارش خبرنگار مهر از قائم‌شهر نیز حاکی از آن است که مغازه‌داران هم آماده مراسم هستند، در قهوه‌خانه‌ای کوچک، مردی میانسال لیوان چای را زمین می‌گذارد و می‌گوید سال‌ها پیش آمد و اینجا نشست کنارمان و مثل همه آدم‌های عادی چای خورد.
ادامه می‌دهد: هیچ‌وقت فکر نمی‌کردیم پهلوان المپیک این‌قدر ساده باشد، او برای ما فقط مدال نیاورد عزت آورد وقتی اسم مازندران را می‌شنیدند یاد امامعلی می‌افتادند
قدر شناسی مسئولان
مسئولان استان هم از همان شب دست‌به‌کار شده‌اند بیانیه‌ای مشترک از سوی استانداری اداره کل ورزش و جوانان و هیئت کشتی مازندران منتشر شد که در بخشی از آن آمده است: امامعلی حبیبی قهرمان پرافتخار کشتی ایران و جهان و نماد غیرت و پهلوانی مازندران دار فانی را وداع گفت، استان مازندران ضمن ادای احترام به این اسطوره مراسم باشکوهی برای تشییع او برگزار خواهد کرد و امروز در ورزشگاه آزادی بابل آخرین دور افتخار خود را خواهد زد یاد و نام این قهرمان تا ابد در قلب مردم خواهد ماند
حبیبی بخشی از تاریخ اجتماعی مازندران است
مهدی یونسی استاندار مازندران در گفت‌وگو با خبرنگار مهر تأکید می‌کند: حبیبی تنها یک ورزشکار نبود او بخشی از تاریخ اجتماعی مازندران است نسلی که با زحمت و تلاش از میدان‌های خاکی به المپیک رسید او نماد استقامت و فروتنی بود و ما وظیفه داریم بدرودی در شأن او برگزار کنیم.
سردار سیاوش مسلمی رئیس هیئت کشتی کشور نیز گفت: امامعلی حبیبی نه فقط یک قهرمان بلکه یک استاد اخلاق و پهلوان واقعی بود و وقتی مردم آخرین دور افتخار او را در ورزشگاه آزادی بابل بدرقه می‌کنند ما نه فقط از یک ورزشکار بلکه از یک انسان بزرگ تجلیل می‌کنیم.
امامعلی حبیبی بارها در مصاحبه‌ها بر مرام پهلوانی تأکید کرده بود: جمله مشهورش هنوز میان شاگردانش می‌چرخد پهلوانی فقط روی تشک نیست اگر دیدی کسی زمین خورد باید بلندش کنی همین جمله کوتاه حالا بیشتر از همیشه در دل مردم نشسته است.
از کوچه‌های خاکی تا سکوهای جهانی
زندگی او ساده و پررنج بود در سال ۱۳۱۰ در بابل به دنیا آمد نوجوانی‌اش را با کار در مزارع گذراند و سپس پایش به میدان‌های خاکی باز شد استعدادش آن‌قدر درخشید که زودتر از حد تصور به تیم ملی رسید در ملبورن ۱۹۵۶ طلا گرفت و نامش را در تاریخ جاودانه کرد همان‌جا بود که خبرنگاران خارجی لقب ببر مازندران را به او دادند سال‌های بعد بارها در جهان و آسیا مدال گرفت اما برای مردم چیزی فراتر از مدال‌ها باقی گذاشت مرام و فروتنی.
علی محمدی یکی از شاگردان قدیمی‌اش در مسیر منتهی به ورزشگاه بابل می‌ایستد و نفس عمیقی می‌کشد و می‌گوید: هیچ‌وقت خودش را بالاتر از دیگران نمی‌دید حتی وقتی قهرمان جهان شد برگشت محله و کنار بچه‌ها نشست می‌گفت همه این‌ها لطف خداست این برای ما درس بزرگی بود.
در کوچه پس‌کوچه‌های بابل روی دیوارها پوسترهای بزرگ نصب شده‌اند چهره خندان حبیبی با دوبنده ملی و مدالی در دست به کودکی نگاه می‌کند که هنوز سنش به ده نرسیده و دست مادرش را گرفته است کودک با کنجکاوی می‌پرسد مامان این کیه مادر پاسخ می‌دهد این همون کسیه که برای ایران مدال طلا گرفت برای همین همه دوستش دارند.
و امروز وقتی ورزشگاه آزادی بابل میزبان آخرین دور افتخار ببر مازندران است هزاران نفر از مردم شاگردان مربیان و مسئولان گردهم می‌آیند تا نه تنها یک قهرمان المپیک بلکه انسانی که پهلوانی را در معنای واقعی‌اش به نسل‌ها منتقل کرده بدرقه کنند مردم با پرچم‌ها و شعارها با بغض و احترام آخرین لحظات حضور حبیبی در میادین را جشن می‌گیرند و در دل خود وعده می‌دهند که مرام او را زنده نگه خواهند داشت.
