به گزارش خبرنگار مهر، نمایشگاه آثار مریم درستانی با عنوان «چشم‌هایی که می‌بیند» از روز ۱۰ آذر به صورت آنلاین در گالری سیمرغ آغاز شده است و تا ۱۶ آذر ادامه خواهد داشت.
مریم درستانی با بیان اینکه ۱۵ فریم عکس با سوژه آزاد در نمایشگاه «چشم‌هایی که می‌بیند» به نمایش درآمده‌است، درباره ایده برگزاری این رویداد به خبرنگار مهر گفت: بیش از یک دهه است که با موبایل عکاسی می‌کنم؛ هر چند دوربین حرفه‌ای عکاسی نداشتم اما همیشه در نظر داشتم که نگاه متفاوتی به سوژه‌های مختلف داشته باشم. «چشم‌هایی که می‌بیند» اولین نمایشگاه انفرادی من محسوب می‌شود که برای برگزاری آن سعی داشتم تعدادی از آثارم که به لحاظ موضوع به هم نزدیک باشند، گردهم بیایند برای مثال بیشتر عکس‌هایم با موضوع معماری و بناهای تاریخی است و برخی دیگر از عکس‌هایم ماکرو هستند. دوست داشتم آثاری در اولین نمایشگاه انفرادی‌ام دیده شود که بتوانم درباره آنها با مخاطبان صحبت کنم و قابل دفاع باشند.
وی درباره ویژگی‌های منحصر به فرد آثارش توضیح داد: آثار این نمایشگاه همگی با گوشی تلفن همراه ثبت شده‌اند؛ از آنجایی که موبایل‌گرافی بعد از همه‌گیر شدن گوشی شخصی، رواج پیدا کرد، دنیای عکاسی را نیز تحت تاثیر قرار داد و به اعتقاد من، دنیای عکاسی را جذاب‌تر کرد. در این دنیا برای شخص عکاس، نه عکس پرتره، نه عکس خبری، نه عکس از نجوم یا حیات وحش و … سبک محسوب نمی‌شود، بلکه سوژه عکس‌ها برای عکاس در مرکز توجه قرار می‌گیرد.
درستانی یادآور شد: جدا از انتخاب سوژه و طرز نگاه متفاوت به آنچه می‌تواند دنیای جدیدی را مقابل چشمان بیننده قرار دهد، توجهم در زمان عکاسی به نورپردازی، ترکیب رنگ، نور و سایه‌ها در قاب برای این مجموعه نمایشگاه بوده است، چراکه با نورپردازی و ترکیب بندی درست، می‌توانیم عکس درست‌تری ثبت کنیم.
این عکاس در ارزیابی عکاسی امروز گفت: اگر بخواهم درباره سبک عکس‌های معماری صحبت کنم، به نظرم هدف، چطور نگاه کردن به سازه است که باید ۲ ویژگی را مورد توجه قرار داد؛ اول ارتفاع و دوم چشم‌انداز بنا. رویکرد ارتفاعی، سازه را بدون توجه به جزییات از نظر ساختمانی برانداز می‌کند و تصویری مستقیم و دوبعدی از نمای ساختمان به ما می‌دهد اما رویکرد چشم‌انداز تاکید بر سه بعدی بودن دارد.
وی درباره عکاسی ماکرو نیز بیان کرد: میکروگرافی در واقع شاخه‌ای از علم است که به آن ریزنگاری هم می‌گویند؛ در علم پزشکی برای تهیه عکس از سلول ها و بافت های جانوری یا گیاهی استفاده می‌شود اما ماکروگرافی سبکی در عکاسی است که در آن سوژه ها بزرگتر هستند اما نه بزرگتر از اندازه آن در فایل یا نگاتیو حاصله! در واقع عکس باید در عین طبیعی بودن، خاصیت ریزنگاری را داشته باشد که ماکرو محسوب شود. برای این نوع عکاسی لنزهای ویژه‌ای به نام لنز ماکرو هم وجود دارد که من نداشتم. به اعتقاد من، عکاسی ماکرو تا حدود زیادی می‌تواند نوعی عکاسی انتزاعی هم باشد، چرا که در عکس‌ها اطلاعات بسیار زیادی از واقعیت موجود در سوژه عکس کم می‌شود و آنچه باقی می‌ماند، در اندازه‌ای بسیار بزرگتر از اندازه واقعی سوژه است.
درستانی در پایان گفت: آنچه در عکاسی از نظر من اهمیت دارد، فعالیت در شاخه فاین آرت است؛ در این سبک، عکس‌ها مستقل‌ترین نوع عکاسی هستند که در آنها سوژه و واقعیت، اهمیت ندارد و در حاشیه است و آنچه مرکز توجه است خود عکاس و ذهنیت و جهان بینی او است. از آنجا که معتقدم هر فرد، جریان فکری خودش و اثر انگشت خودش را در هنر باید ثبت کند، من هم علاقه‌مندم هنرم چه در زمینه عکاسی چه نقاشی چه در نویسندگی نماینده فضای فکری و نگاه متفاوت خودم باشد.
