سید سعید فتاحی، مشاور کانون عالی انجمن های صنفی کارگران ایران، با اشاره به تأخیر در شروع جلساتِ مزدی شورایعالی کار گفت: به اواخر سال نزدیک می‌شویم ولی همچنان خبری از اقدامات وزارت کار برای برگزاری جلسات مزدی و محاسبه‌ی سبد معیشت کارگران نیست.
وی تأکید کرد: محاسبه‌ی درست نرخ سبد معیشت، با مؤلفه‌های درست و بعد تعیین دستمزد مطابق با این سبدِ تعیین شده، مهم‌ترین خواسته‌ی کارگران است. پیش از آن هم خواستار تشکیلِ هر چه سریعِ جلساتِ مزدی با حضور نمایندگان کارگریِ تشکل‌های مختلف هستیم. امیدواریم عملکرد وزارت کار در رابطه با کارگران به گونه‌ای باشد که تشکل‌های کارگری بتوانند از ایشان دفاع کنند. به هر حال عملکرد ایشان در شورایعالی کار و مذاکراتِ مزدی نشان می‌دهد که ایشان کدام سمت و سو قرار دارند.
فتاحی گفت: سال گذشته وزارت کار آقای مرتضوی، حقوق کارگران را بدون توافق با نمایندگان کارگری تعیین کرد. آن زمان دستمزد کارگران حتی نرخ تورم رسمی را هم پوشش نمی‌داد و بعد از آن در سال جاری قیمت‌ها افزایش بی‌سابقه‌ای پیدا کرد و در حال حاضر با افزایش قیمت طلا و دلار قیمت‌ها افزایش یافته است. نگرانی ما این است که این شوک‌ها و مجموع سیاستهای دولت در رابطه با قیمت حامل‌های انرژی و همچنین اتفاقاتی که در سطح بین‌الملل افتاده باعثِ گرانی هر چه بیشتر برای سال آینده شود.
مشاور کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران ایران گفت: شورایعالی کار با مذاکراتِ واقعا سه‌جانبه باید تمام این موارد را در تعیین حقوق کارگران لحاظ کند. در غیر این‌صورت اوضاع کارگران برای سال آینده بسیار بدتر خواهد شد.
فتاحی بیان کرد: در حال حاضر با حداقل حقوق حتی یک خانه کوچک هم نمی‌توان اجاره کرد. کارگران مجبورند چند شیفت کار کنند تا زندگیِ خود را به سطحِ بخور و نمیر برسانند. در این وضعیت، چگونه می‌توانیم از جوانان انتظار تشکیل خانواده و فرزندآوری داشته باشیم؟
این فعال کارگری بیان کرد: فقر و گرانی دیگر رمقی برای این قشر زحمتکش باقی نگذاشته و هر روز سفره کارگران کوچک و کوچکتر می‌شود یا به تعبیری دیگر سفره‌ای برای کارگران باقی نمانده است. سوءتغذیه در خانواده‌های کارگری را نباید نادیده گرفت.
وی ادامه داد: همچنین در حال حاضر کیفیتِ آموزش در خانواده‌های کارگری پایین آمده و در حالی که دولت از وظایفِ خود سرباز زده، آموزش نیز متاسفانه طبقاتی شده است.
فتاحی تأکید کرد: کارگران از حداقلی‌ترین نیازهای خود، یعنی خوراک و بهداشت و آموزش می‌زنند، چراکه با حداقل حقوق و چند شیفت کارِ روزانه هم نمی‌توانند این نیازهای حداقلی را در سطح معمول تأمین کنند.
