به گزارش خبرنگار مهر، گروه هنر خبرگزاری مهر قصد دارد در طول ایام نوروز، به سراغ یک چهره تئاتری برجسته که در سال ۱۴۰۳ با اثر نمایشی موفقی روی صحنه رفته است، برود. همچنین در گزارش های پیش رو به هنرمندان جوانی نیز می‌پردازیم که در سال گذشته در تئاتر ایران خوش درخشیدند و نمایش هایی را به صحنه بردند که هم مورد توجه مخاطبان قرار گرفت و هم منتقدان به آن روی خوش نشان دادند.
در این گزارش به سراغ اکبر زنجان‌پور رفتیم.
از باب همایون تا دانشکده هنرهای زیبا
اکبر زنجان‌پور متولد سال ۱۳۲۳ است و در محله باب همایون تهران به دنیا آمد؛ وی بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون، کارگردان تئاتر و گوینده است که از سال ۱۳۴۵ بازیگری تئاتر را از دانشکده هنرهای زیبا، همزمان با آغاز دوره دانشجویی آغاز کرد و در سال ۱۳۶۷ مدرک درجه یک هنری را که معادل دکترای فعلی است، از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی دریافت کرد. زنجان‌پور پس از ورود به دانشگاه و شروع بازیگری تئاتر به سراغ کارگردانی تئاتر رفت. وی در کسوت بازیگر با کارگردان‌های برجسته‌ای در تئاتر همکاری کرده است که می‌توان به حمید سمندریان، علی رفیعی، رکن‌الدین خسروی، جعفر والی، داریوش فرهنگ، بهمن فرسی و بهرام بیضایی اشاره کرد. این فعال هنری به انضمام تئاتر در سینما و تلوزیون نیز فعال و پرکار ظاهر شده است و به ایفای نقش‌های متعددی در قاب تصویر نیز پرداخته است.
«اکتینگ»؛ ثمره ۸ سال دوری زنجان‌پوراز صحنه
اکبر زنجان‌پور در سال ۱۴۰۳ پس از ۸ سال دوری از صحنه با نمایش «اکتینگ» به صحنه تئاتر بازگشت، این نمایش که به قلم نمایشنامه نویس معاصر فرانسوی، زویه دورنژه تالیف شده است در آبان ۱۴۰۳ به کارگردانی و بازیگری اکبر زنجان‌پور در تالار ناظرزاده کرمانی واقع در تماشاخانه ایران‌شهر روی صحنه رفت که با توجه حداکثری فعالان و منتقدان تئاتری مواجه شد.
روایت یک بازیگر در محبس
روایت نمایش «اکتینگ» در یک زندان رخ می‌دهد که ۲ زندانی به نام‌های ژِپتِو و اُرَس، به انتظار زندانی جدید (رُبِر) هستند تا وارد سلول آنها شود. پس از ورود رُبِر، ژپتو سعی دارد از ابتدا با او رابطه‌ای صمیمی ایجاد کند و همچنین قوانین سلول و اخلاقیات اُرس را برای رُبِر توضیح دهد. اُرَس از ژپتو سابقه بیشتری در زندان دارد و هیچ حرفی نیز نمی‌زند. ژپتو وقتی متوجه می‌شود که ربر بازیگر بوده است، بسیار نسبت به شغل او اشتیاق نشان می‌دهد و از او می‌خواهد بازیگری را به او آموزش دهد. ربر که بسیار درکارش جدی و حرفه‌ای است، تمرین‌های سخت‌گیرانه‌ای به ژپتو می‌دهد و هر ۲ با چالش‌های بسیاری روبه‌رو می‌شوند. ژپتو در لحظه‌ای از نمایش، میان خستگی و خواب‌آلودگی، تمرینش را که یکی از مونولوگ‌های شخصیت نمایشنامه «هملت» است، به بهترین نحو اجرا می‌کند و درست در همان لحظه ربر، قصه اینکه چطور او را از پروژه‌ای که از روی زندگی خودش نوشته شده، کنار گذاشته‌اند و او نیز برای انتقام، تهیه‌کننده نمایش را به قتل رسانده برای ژپتو بازگو می‌کند. ژپتو منقلب شده و به او قول می‌دهد که وقتی از زندان آزاد شود، راه او را ادامه دهد و در تمام ۱۸سال حبس ربر نیز منتظر او بماند. اما ربر در تنهایی خود در پایان نمایش، با چاقوهایی که اُرس می‌سازد، خودش را پس از مونولوگی دیگر از نمایشنامه «هملت» و با جنونی آنی می‌کشد.
توان حسی و بدنی قابل توجه زنجان‌پوردر ۸۰ سالگی؛ سرمشقی به نام «اکتینگ»
نخستین نکته شایسته توجه، توان بدنی و حسی قابل توجه زنجان‌پور در ۸۰ سالگی است که احتمالا در تئاتر ایران این توانایی و جنب و جوش در این سن بی‌سابقه بوده است؛ با وجود اینکه زنجان‌پور در حین طی کردن اجراهای عمومی این اثر به دلیل مشکلات جسمانی چند روز در بیمارستان بستری شد و این کسالت تعطیلی چند شبه اجراهای نمایش «اکتینگ» را به همراه داشت، اما این فعال تئاتری اجراهای نمایش را به طور کامل لغو نکرد و به صحنه بازگشت.
این بازگشت در شرایطی که سلامت وی در خطر است هیچ تلقی دیگری جز عشق و عِرق به تئاتر و صحنه را ایجاب نمی‌کند، گویی که صحنه نمایش برای زنجان‌پور همچنان چون جوانی جویای نام در تئاتر، تازگی دارد که در حین ایفای نقش روی صحنه تئاتر، به شکلی ملموس و عینی قابل درک است.
در «اکتینگ» زنجان‌پور از بیان، بدن و حس تا حد توان بهره می‌گیرد تا اتمسفر موجود در نمایشنامه را به درستی به مخاطب منتقل کند. در کنار وی، هوشنگ قوانلو و محسن بهرامی در «اکتینگ» به عنوان بازیگر حضور داشتند که این ۲ بازیگر به وسع خود سعی کردند تا حد توان خود را به فضای مدنظر کارگردان و نمایشنامه نزدیک کنند.
با وضع کیفی نامناسب آثار نمایشی حاضر در صحنه، حضور افرادی چون زنجان‌پور تاثیر به‌سزایی در تربیت نسل بعدی که سکان‌دار تئاتر کشور هستند، خواهد داشت.
