نرخ سود بین بانکی در هفته منتهی به هفته نخست اردیبهشت ماه با افزایش نسبت به هفته قبل از آن ۲۳.۹۸ درصد شد. این نرخ از ابتدای سال جاری در کانال ۲۳.۹ درصدی در نوسان بوده است.
نرخ سود بین‌بانکی یکی از ابزارهای مهم تنظیم سیاست پولی است که نشان‌دهنده هزینه تأمین نقدینگی کوتاه‌مدت بین بانک‌هاست. افزایش این نرخ اغلب به‌عنوان روشی برای کنترل نقدینگی و کاهش تقاضای سفته‌بازی در بازار پول مورد استفاده قرار می‌گیرد.
برخی کارشناسان اقتصادی معتقدند: «بانک مرکزی با هدف کنترل تورم و کاهش رشد نقدینگی این نرخ را افزایش داده است. این سیاست معمولاً به کاهش دسترسی بانک‌ها به نقدینگی ارزان‌قیمت و در نتیجه کاهش فشارهای تورمی کمک می‌کند.»
افزایش نرخ سود بین‌بانکی می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر بازارهای مالی داشته باشد. مهم‌ترین تأثیرات این افزایش عبارت‌اند از:
افزایش نرخ سود سپرده‌ها: به دنبال افزایش نرخ سود بین‌بانکی، بانک‌ها ممکن است نرخ سود سپرده‌های خود را افزایش دهند تا نقدینگی مورد نیاز خود را جذب کنند.
کاهش تمایل برای دریافت تسهیلات بانکی: افزایش نرخ سود وام‌ها می‌تواند باعث کاهش تقاضا برای تسهیلات شود، که این موضوع در نهایت به کاهش رشد نقدینگی می‌انجامد.
تأثیر بر بازار سرمایه: افزایش نرخ سود سپرده ممکن است موجب خروج سرمایه از بازار سهام و تمایل به سرمایه‌گذاری در ابزارهای مالی با سود ثابت شود.
با تداوم سیاست‌های کنترلی بانک مرکزی، احتمال می‌رود که نرخ سود بین‌بانکی در هفته‌های آینده نیز روند افزایشی یا تثبیت در سطح‌های بالا را تجربه کند. این سیاست اگرچه می‌تواند به کنترل تورم در کوتاه‌مدت کمک کند، اما کاهش نقدینگی در بازار ممکن است در بلندمدت فشارهایی بر بخش تولید و سرمایه‌گذاری وارد کند.
بانک مرکزی باید میان کنترل تورم و حفظ رونق اقتصادی تعادل ایجاد کند تا این سیاست‌ها تأثیرات منفی بر بخش‌های تولیدی، سرمایه‌گذاری و معیشت خانوارها نداشته باشد.
