به گزارش خبرگزاری مهر، پنجمین دوره نمایشگاه گروهی پلتفرم ۱۰۱ با عنوان «هندسه پنهان و هنرگلیچ» به نمایشگاه‌گردانی محمدعلی فاموری به هفته پایانی خود رسیده است؛ رویدادی که نه‌تنها ادامه یک مسیر هنری منسجم در حوزه هنر دیجیتال است، بلکه حالا عنوان طولانی‌ترین نمایش ویدئو آرت در ایران را نیز از آن خود کرده است.
نهاد هنری مستقل پلتفرم ۱۰۱ که در سال ۱۳۹۶ با همکاری مجله تهران و استودیوی فاموری، در دل فضای پرتلاطم هنر معاصر ایران متولد شد، از همان ابتدا نگاهی متفاوت به مسیر خلاقیت در هنر دیجیتال داشت؛ نگاهی که نخستین بار در سال ۱۳۹۷ با برگزاری تور نمایشگاهی «لحظه قطعی»، یادبودی برای هنری کارتیه برسون، خالق مفهوم خلاقیت در کسری از ثانیه، نمود پیدا کرد. نمایشگاه حاضر که باعنوان «هندسه پنهان و هنر گلیچ»، در امتداد همان مسیر قبلی شکل گرفته، با دعوت از هنرمندان بین‌المللی، روایت تازه‌ای از رابطه میان نظم هندسی و آشوب دیجیتال ارائه می‌دهد.
این نمایشگاه که از ۲۸ دی ۱۴۰۳ در فضای گالری ریشه ۲۹ افتتاح شده، میزبان ۲۱ هنرمند بین‌المللی ویدئو آرت از ۱۱ کشور مختلف جهان است؛ ایران، فرانسه، ژاپن، ایتالیا، آرژانتین، آمریکا، پرو، سنگاپور، مکزیک، برزیل و کره جنوبی. نام‌هایی چون آبارکا، علی اتحاد، آرزورمضانی، آرش معصوم، کلاوده سیکوللا، دیوفانگ، ادوین لوهمیر، فرانکوپالیوف، فرانس روزاتی، هیرویا ساکورا، خورخه فلورس، کاورا تاناکا، متیو کامپولا، ملیسا فیور، ملیسا ولی‌پور، نیلوفر بنی‌اسدی، موریل پارابونی، رضا فاموری، صادق مجلسی، شون کیم و یانت ویللا مدینا، ترکیب منحصربه‌فردی از جهان‌بینی‌ها و رویکردها در خلق آثار ویدئویی را در فضای گالری گرد هم آورده‌اند.
در بیانیه این نمایشگاه آمده است: «در هندسه پنهان هنر فراکتالی، غالباً با عناصر تکرارشونده و خود متشابه روبرو می‌شویم که دارای ابعاد کسری مختص به خود هستند. هرجا هندسه فراکتال در ساختارهای پنهان و آشکار خود دچار گلیچ شود، چرخه آشوب‌مند این نظام پنهان را دوچندان هویدا می‌کند و مخاطبان را به قلمروی کشف ابعاد جدیدی از این هندسه دعوت می‌نماید».
نمایشگاه «هندسه پنهان و هنر گلیچ» تا ۲۹ فروردین ۱۴۰۴ در فضای گالری هنری ریشه ۲۹، واقع در خیابان فرشته، خیابان آقابزرگی، پلاک ۳۱ ادامه خواهد داشت. آثار ارائه‌شده در هفتمین و آخرین افتتاحیه این رویداد در هر سه بخش «میرور باکس» و «ریزوم» «آرت وال» به نمایش در آمدند، که امکانی برای تماشای وجوه متنوع‌تر از رویکردهای گلیچ در بازه‌ای بلندمدت بود.
در نتیجه نمایشگاه «هندسه پنهان و هنر گلیچ» نه صرفاً یک نمایش، بلکه امتداد مسیری است که از نخستین مانیفست پلتفرم ۱۰۱ آغاز شد؛ مسیری که به اعتقاد فاموری، مقصدش کاوش در اختلالات برای کشف زیبایی‌های غیرمنتظره‌ای است که نشان می‌دهند چگونه خطاها می‌توانند به‌عنوان کاتالیزوری برای نوآوری هنری و گشودن مسیرهای جدید درک عمل کنند. از این رو، این پروژه با نگاهی جهانی‌تر و تجربه‌ای زمان‌مندتر، گلیچ را از یک اختلال تکنیکی به زبانی برای اندیشیدن بدل می‌کند؛ زبانی که از دل آشوب، نظمی تازه می‌سازد و از شکست‌ها زیبایی را بازتعریف می‌کند.
