به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورلد آف ریل، کوئنتین تارانتینو به تازگی در مصاحبه‌ای درباره کارنامه فیلمسازی‌اش صحبت کرد و وقتی از او درباره بهترین فیلمش سوال شد این کارگردان گفت: «لعنتی‌های بی‌آبرو» بهترین فیلمی است که ساخته‌ام.
وی افزود: «روزی روزگاری در هالیوود» فیلم مورد علاقه من است. فکر می‌کنم «بیل را بکش» فیلم «نهایی» کوئنتین باشد؛ انگار هیچکس دیگری نمی‌توانست آن را بسازد. می‌دانی از تخیل، هویت، عشق، اشتیاق و وسواس من آمده و بنابراین فکر می‌کنم «بیل را بکش» فیلمی است که من برای ساختنش به دنیا آمده‌ام ولی فکر می‌کنم «لعنتی‌های بی‌آبرو» شاهکار من باشد و «روزی روزگاری در هالیوود» فیلم مورد علاقه من.
به نظر می‌رسد این جمله، نظریه قدیمی درباره این فیلم را تثبیت می‌کند. در پایان فیلم، وقتی ستوان آلدو رین با بازی برد پیت می‌گوید: «فکر می‌کنم این شاید شاهکار من باشد»، این جمله بیش از یک مونولوگ برای صلیب شکسته‌ای است که او قرار است روی پیشانی هانس لاندا بزند. به نظر می‌رسد این جمله به طرز شیطنت‌باری دارد نظر کارگردان را به مخاطب می‌گوید و این که باور دارد «لعنتی‌های بی‌آبرو» واقعا ممکن است شاهکار او باشد.
در عین حال تارانتینو در این مصاحبه تنها از ۳ فیلم خود در قرن بیست و یکم یاد کرده و اشاره‌ای به «داستان عامه‌پسند» یا «سگ‌های انباری» نکرده است. او در مصاحبه اعتراف می‌کند که در این ۲ فیلم، صحنه‌هایی وجود داشته که اشتباه‌های مبتدیانه بوده‌اند، چون او نمی‌دانسته دارد چه غلطی می‌کند!
وی گفته: در هر دوی این فیلم‌ها، انگار فقط صحنه‌های آماتوری وجود دارد، چون نمی‌دانستم دارم چه کار احمقانه‌ای می‌کنم. به این صحنه‌های غیرحرفه‌ای افتخار نمی‌کنم. به نظرم هر ۲ فیلم فوق‌العاده هستند، بدیهی است اما من حالا یک حرفه‌ای هستم و آن موقع یک تازه‌کار لعنتی بودم.
چه با انتخاب‌های او موافق باشید چه نباشید، شنیدن صحبت‌های تارانتینو درباره فیلم‌های خودش با این سطح از درون‌نگری جذاب است.
«لعنتی‌های بی‌آبرو» در فهرست ۱۰۰ فیلم برتر قرن بیست و یکم نیویورک تایمز، رتبه ۱۴ را کسب کرده که بالاترین رتبه برای فیلم از تارانتینو است. «روزی روزگاری در هالیوود» هم رتبه ۴۴ و «بیل را بکش: قسمت اول» هم با رتبه ۶۱ در این فهرست جای دارند.
با این حال بسیاری از طرفداران تارانتینو «داستان عامه‌پسند» را شاهکار واقعی تارانتینو می‌دانند و باور دارند این فیلم زبان سینما را از نو ابداع کرد، نخل طلا را برد و تقلیدگران بسیاری ایجاد کرد که هنوز نتوانسته‌اند موفقیت تارانتینو را تکرار کنند. «جکی براون» هم از دیگر فیلم‌های ماندگار این کارگردان است که کمتر از آن یاد می‌شود.
