به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی مجموعه، کارگاه انتقال تجربه بازیگری مهدی هاشمی بازیگر پیشکسوت سینما، تئاتر و تلویزیون عصر روز گذشته ۶ شهریور در مؤسسه فرهنگی و هنری کاژه برگزار شد. در ابتدای این کارگاه همایون اسعدیان مدیر مؤسسه در سخنان کوتاهی به خاطرات خود با مهدی هاشمی در آثار مشترکی که با یکدیگر حضور داشتند، پرداخت.
هاشمی با بیان اینکه بازیگری حرفه سختی است، گفت: ممکن است صد نفر همزمان به این حرفه علاقه‌مند باشند، اما از بین آنها یک نفر هم بازیگر نشود. من معتقدم در این کار شخصیت و خاص شدن بسیار مهم است. چیزی که از ابتدا به ما آموزش دادند. هر بازیگری باید فردیت و شخصیت خاص خود را داشته باشد زیرا به این مشخصه مهم حتی در جامعه هم نیاز دارند. قبل از بازیگری اینکه از کجاها رد شده‌اید، چه کارهایی انجام دادید و چه چیزهایی دیده‌اید و چرا می‌خواهید بازیگر شوید، مهم است، به عنوان مثال، ژان ژنه نویسنده فرانسوی، نمایشنامه‌هایش اغلب مربوط به مسیر زندگی‌اش بوده است.
وی با بیان اینکه بازیگران نقش اصلی نماینده طرز تفکر کارگردان‌ها هستند، بیان کرد: یک بازیگر باید چهره‌ای از خود در فیلم‌ها ارائه دهد که وقتی مخاطب او را بر روی پرده سینما می‌بیند، شخصیت مورد نظر در ذهنش را ببیند و آن را باور کند. در تئاتر بخش زیادی از انرژی بازیگر صرف نمایشگری می‌شود. درحالیکه در سینما نباید بازی کنید بلکه باید نقش را طراحی کنید، همان طور که آلن دلون هیچ وقت جایزه نگرفت اما در همه نقش‌ها خط یک دستی داشت. من معتقدم برای هر بازیگری خط شخصیت بسیار مهم است. در تئاتر احساساتمان را بیرون می‌ریزیم و برجسته نمایش می‌دهیم، اما در سینما در کادر دوربین احساسات را مخفی می‌کنیم.
وی با بیان اینکه از بازی‌های بد بسیار می‌توان آموخت، عنوان کرد: قطعاً کارگردان‌ها می‌توانند در بازی گرفتن از یک بازیگر مؤثر باشند و من نقش‌های بهترم را با کارگردان‌های خوبی مثل کیانوش عیاری کار کردم. یادم می‌آید یک روز با زنده‌یاد فتحعلی اویسی صحبت می‌کردیم که چرا بازیگرهای ایرانی خشک هستند و با بازیگرهای غربی تفاوت دارند و او می‌گفت ما ایرانی‌ها کمی ترس داریم به عنوان مثال، زمانی که پلیس به سمت‌مان می‌آید تصور می‌کنیم کار اشتباهی انجام دادیم. زنده یاد داوود رشیدی و زنده یاد فردوس کاویانی در زمینه پانتومیم تبحر زیادی داشتند و معتقد بودند سینمای صامت بر پایه پانتومیم است.
هاشمی با بیان اینکه نقشش در سریال «روزگار قریب» را دوست داشته است، تصریح کرد: برای این نقش کیانوش عیاری فیلمنامه مکتوب نداشت. به او گفتم قرار است دکتری را بازی کنم که در جامعه زمان خودش بسیار شناخته شده است و در عین حال هیچ تصویر یا مستندی درباره او وجود نداشت. سخت بود و البته با خودم گفتم پس برای من آسان است. زیرا قرار نبود مدلی داشته باشم که از آن تبعیت کنم که خوشبختانه این سریال با استقبال خوبی مواجه شد. نباید از یاد ببریم که کیانوش عیاری کارش را بلد است و آرمان‌های بزرگی در سینما دارد.
وی با بیان اینکه هر نقشی را بازی می‌کند مدافع آن است، گفت: بازیگر هرچه با ظرفیت‌تر باشد، هر نقشی را می‌تواند بازی کند. یک بازیگر خوب با رهبری کارگردان می‌تواند خاطرات خوبی از خود در ذهن مخاطب باقی بگذارد. «مرگ یزدگرد» تئاتر بود که با عالی‌ترین تکنیک بهرام بیضایی سینمایی شد و بازی‌ها در آن بیشتر تئاتری است تا سینمایی. برای پذیرفتن یک نقش در ابتدا بزرگ بودن و شناخته شده بودن کارگردان و در مرحله بعدی فیلمنامه برایم اهمیت دارد. درواقع کارگردان و متن به هم وابسته هستند.
این بازیگر با تجربه تئاتر و سینما با بیان اینکه در بازیگری هنوز به ایده‌آل‌هایش نرسیده است، ابراز کرد: نقش آفرینی در فیلم‌ها و سریال‌هایی را که شخصیت‌های معاصر را به تصویر می‌کشند همیشه دوست داشتم. کروس اوا به همه می‌گوید آثار کلاسیک را بخوانید و من هم به همین موضوع معتقد هستم و به کسانی که علاقه‌مند به حضور در سینما و تئاتر هستند همین توصیه را دارم. از نظر من چخوف در تئاتر یک استثنا است و دوست دارم یک بار دیگر از ابتدا آثار شکسپیر را بخوانم.
هاشمی با بیان اینکه بهرام بیضایی شخصیت مهم فرهنگی است، بیان کرد: یادم می‌آید در نمایش او که با زنده یاد پرویز پورحسینی همراه بودیم، تمرین‌های زیادی داشتیم و جالب این بود که وقتی می‌رسیدم خانه دوست داشتم همان موقع متن را دوباره بخوانم. در کشورهای بزرگ هر ژانر بازیگر خاص خود را دارد. به عنوان مثال، بازیگر کمیک فقط در فیلم‌های کمدی بازی می‌کند، اما در کشور ما بدین شکل نیست و بازیگر برای امرار معاش خود مجبور است گاهی نقش‌هایی را که دوست ندارد بازی کند.
هاشمی در پایان با اشاره به اینکه کمدی دست انداختن زور و تکبر است، گفت: کمدین دوست دارد کمدی آهنین قوی و عذاب‌آوری را که با هیچ نوآوری موافق نیست بشکند و چارلی چاپلین به خوبی از عهده آن برمی‌آمد. زمانی که هیتلر تازه به قدرت رسیده بود، چارلی چاپلین او را که یک شخصیت سیاسی بود نقد کرد که این اوج نبوغ یک کارگردان است.
