به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی معاونت صدا، میکائیل شهرستانی از پیشکسوتان بازیگری، گویندگی و کارگردان و مدرس تئاتر از خاطرات سال‌های بسیار دور همکاری با ژاله علو این چنین گفت: ژاله علو جزو معدود بازیگران رادیو بود که در مدیوم‌های مختلف چه تصویر و چه صدا و صحنه کارنامه درخشانی داشت. از این رو با خیلی از هم سن و سالان خودش متمایز بود. خانم علو عقبه کارگردانی هم می کرد و افتخار این را داشتم که در سال‌های آغازین همکاری‌ام با رادیو به دفعات در خدمت او باشم. او خیلی متواضع بود و فروتن که اجازه می‌داد کنارش یاد بگیریم. فخرفروشی نمی‌کرد و به ما آموخت درخت هر چه پربارتر افتاده‌تر باید باشد.
مینو جبارزاده: از دست دادن یک بانوی تمام عیار
مینو جبارزاده از هنرمندان توانمند رادیو زنده یاد علو را بانویی تمام عیار توصیف و بیان کرد: او از لحاظ اخلاقی و رفتاری نمونه بود و من از او آموختم. ما یک هنرمند بزرگ را از دست دادیم، یک بانوی تمام عیار. بی‌راه نیست بگوییم که یک ستاره از آسمان کم شد. من تعداد زیادی با او کار کردم که کارگردان نمایش بود و افتخار داشتم کنار او بیاموزم. او بسیار با سواد و اهل شعر و شعرخوانی بود. بانو علو با عشق در گردهمایی‌های ادبی، هنری و … شرکت می‌کرد.
نازنین مهیمنی: من مادرم دوم خود را از دست دادم
نازنین مهیمنی از بازیگران، دوبلورها و کارگردان‌های اداره کل نمایش های رادیویی است که از دهه هفتاد وارد این عرصه شده و در برنامه‌های مختلفی با مرحومه علو همکاری داشت. او بانو علو را همچون مادر و استادی بی‌نظیر توصیف کرد و گفت: متاسفانه من مادرم دومم را از دست دادم. در این شرایط صحبت کردن در مورد بانوی فرهیخته هنر سخت است. خانم ژاله تکیه گاه و استادم بود و هست.
وی که نقش‌آفرینی در کار و زندگی‌اش را مدیون صدای ماندگار رادیو می‌داند، ادامه داد: بیشتر مواقع مکالمات خودمان را ضبط و برای خودم تکرار می‌کردم. هر روزی که با هم حرف می‌زدیم و منزل او می‌رفتم، برایم کلاس درس بود. خیلی مدیون او هستم تا ابد. بانو علو همه انرژی خود را برای آموختن به من و همکاران می‌گذاشت و همیشه از او به نیکی یاد می‌شد.
شهین نجف‌زاده: اسطوره را از دست دادیم
شهین نجف‌زاده هنرمند رادیو نیز بیان کرد: از ژاله گفتن هم سخت است و هم سهل چون واقعا نماد بزرگی، شرافت، زیبایی و هنرمند بود. وجودش نعمت بود، نعمتی که تا ابد برای همه ما جاری است. برخی آدم‌ها اگر دویست سال هم زندگی کنند باز هم رفتنشان خیلی سخت و به نظر زود می‌آید. انرژِی، عشق، معنویت، زیبایی درون و بیرون و منبع الهام‌بخش بودنش برای همه ساری و جاری بود. خانم ژاله خیلی شوخ بود و در عین حال بسیار مقتدر، حریمی داشت که هیچکس اجازه ورود به آن را نداشت. خانم ژاله به اندازه‌ای نازنین بود که می‌توانم بگویم ما اسطوره‌ای را از دست دادیم. البته برای همیشه در قلب و تاریخ و هنر این مملکت همیشه زنده است.
