به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از وبگاه آکادمی الحوار العراقی، عبدالعزیز الغشیان نویسنده سعودی در مقاله‌ای در مؤسسه پژوهشی آبزرور که یک مؤسسه فکری غیرانتفاعی در دهلی نو است، به بررسی افق‌های همگرایی موجود بین ایران و کشورهای حاشیه خلیج فارس در سال ۲۰۲۵ پرداخته و فرصت‌های این همگرایی را بررسی کرده است. بر اساس این گزارش، الغشیان پژوهشگر جغرافیای سیاسی و مدیر پژوهش‌ها در مؤسسه مطالعاتی آبزرور خاورمیانه در دبی است.
وی معتقد است که منطقه خاورمیانه با آغاز سال ۲۰۲۵ شاهد مجموعه‌ای از شوک‌ها بود که مهمترین آنها استمرار نسل کشی در غزه و لبنان و همچنین ورود سوریه به دوران بعد از بشار اسد بود که با فرصت‌ها و نگرانی‌هایی همراه بود.
بر اساس این گزارش، در سال ۲۰۲۵ مناسبات میان ایران و کشورهای شورای همکاری خلیج فارس با آزمون جدی مواجه شد. برخی کشورهای حاشیه خلیج فارس از جمله امارات آمادگی خود را برای همگرایی با ایران اعلام کردند و برخی دیگر نظیر عربستان سعودی نسبت به این همگرایی همچنان با رویکرد محافظه کارانه تعامل می‌کنند.
به نوشته این مقاله، ماهیت بهبود مناسبات ایران و عربستان سعودی تنها در خصوص تغییر چارچوب مناسبات نبوده است، بلکه با هدف تغییر اساسی در ماهیت این مذاکرات صورت گرفته که باعث می‌شود این مناسبات از روابطی که ممکن است تحت تأثیر فشارهای خارجی قرار گیرد، به روابطی ریشه دار تبدیل شود.
الغشیان یکی از مهمترین موانع همگرایی بین دولت‌های حاشیه خلیج فارس و ایران را دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا می‌داند و معتقد است که گفتمان افراطی بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی و دونالد ترامپ می‌تواند نگرانی‌ها نسبت به ایران را افزایش دهد و کشوری مانند عربستان سعودی ترجیح می‌دهد از افتادن در این کشمکش‌ها خودداری کند.
این کارشناس مسائل عربی با اشاره به اینکه همچنان فرصت‌هایی وجود دارد که می‌توان از آنها در راستای تقویت همگرایی بین ایران و کشورهای حاشیه خلیج فارس استفاده کرد، از جمله این فرصت‌ها را همکاری اقتصادی دانست که در سایه اعتمادسازی بین طرفین امکان تقویت مناسبات تجاری و اقتصادی را بیشتر می‌کند.
این مقاله می‌افزاید که باز شدن کانال‌های گفتگوی مستمر میان دو طرف می‌تواند به حل مسائل فیمابین و کاهش تنش‌ها کمک کند. همگرایی بین کشورهای حاشیه خلیج فارس و ایران می‌تواند به عنوان یک خاستگاه امنیتی با اهمیت تلقی شود که حفظ آن ضروری است. این همگرایی نه تنها برای ایران و کشورهای حاشیه خلیج فارس حیاتی است، بلکه می‌تواند زیربنای برقراری امنیت در تمام منطقه شود، چرا که به شکل تأثیرگذاری با دیگر مسائل منطقه‌ای در ارتباط است.
