به گزارش اقتصادآنلاین، به نقل از مهر؛ امسال از منظر سیاسی یکی از پرمخاطره‌ترین سال‌ها به حساب می‌آید چرا که با حادثه اردیبهشت و سقوط بالگرد رئیس جمهور، دولت سیزدهم ناتمام ماند و به طور فوق العاده برای تشکیل دولت جدید انتخابات زودهنگام برگزار شد.
درباره سال 1403 و وقایع سیاسی آن گفت و گویی با مصطفی میرسلیم، نماینده تهران در مجلس شورای اسلامی داشته است که مهمترین بخش‌هایی از آن را در ادامه می‌خوانید:
سال ۱۴۰۳ رو به پایان است، چه امیدی مردم ما می‌توانند به سال آینده داشته باشند؟
تجربه سال ۱۴۰۳ آسان نبود ولی راه امید بسته نشده است. مثلاً در زمینه اقتصادی باید عرض کنم که نعمت‌های خدادادی ما فراوان است و جایی برای یأس باقی نمی‌گذارد. البته اسراف نباید بکنیم؛ از سرمایه میهنی به عنوان درآمد استفاده نکنیم؛ سرمایه‌خوری به صورت فرآیند بی‌سابقه‌ای از ۱۲۸۰ خورشیدی در زمان مظفرالدین شاه قاجار با انعقاد قرارداد دارسی در ایران آغاز شد و تا ۱۳۸۹ ادامه یافت.
در این سال صندوق توسعه ملی، پس از تجربه ناموفق حساب ذخیره ارزی، بر اساس ماده ۸۴ قانون برنامه پنجم توسعه با هدف تبدیل بخشی از عوائد ناشی از فروش نفت و گاز و میعانات گازی و فرآورده‌های نفتی به ثروت‌های ماندگار، مولد و سرمایه‌های زاینده اقتصادی و نیز حفظ سهم نسل‌های آینده از منابع نفت و گاز و فراورده‌های نفتی تأسیس گردید و تا تشکیل دولت چهاردهم مبلغ ۱۰۳.۹ میلیارد دلار به دولت‌های دهم تا سیزدهم وام داده است ولی در دولت چهاردهم سهم صندوق از ۴۵ به ۲۰ درصد تقلیل یافت تا جبران کسری بودجه فزاینده دولت شود بویژه در پرداخت هزینه‌های جاری. اینها بر خلاف سیاست کلی خروج از وابستگی امور جاری کشور به عوائد حاصل از فروش نفت خام است. درباره بهره‌برداری از نفت و گاز استخراجی در داخل کشور، در حال حاضر ۸.۷٪ گاز کشور به پتروشیمی‌ها تخصیص می‌یابد که فقط کمتر از نیمی از آن برای تبدیل به محصولات بادوام صرف می‌شود؛ بقیه نفت و گاز مصرف داخلی عمدتاً صرف تأمین سوخت و در نتیجه محترق می‌شود؛ بنابراین سهمی که به عنوان سرمایه میهنی باقی می‌ماند عملاً بسیار اندک است. در اقتصاد اگر قدر انفال را بشناسیم چیزی از حق عمومی مردم کم گذاشته نخواهد شد.
به علاوه، راستی و درستی را در معاملات، به فرزندان خود بیاموزیم و آنگاه شاهد پیشرفت خود باشیم. زندگی خود را قرین کنیم با اشتغالی مولد که محصول تولیدی یا خدمات تولیدی ناشی از آن، برآورنده نیازهای حقیقی ما باشد و نه فقط ارضاء کننده غریزه مصرف ما؛ خود را اسیر امیال سیری ناپذیر مصرفی برخاسته از تبلیغات نکنیم. برای کسب و کار و تسهیل مستمر آن ارزش قائل شویم. بدانیم که می‌توانیم به اتکاء خود تأمین کننده نیازهایمان باشیم و اصلاً نگران بدسگالی دیگران نباشیم. از واسطه‌گری‌های غیر ضروری بپرهیزیم و غیرمولد بودن را کسر شأن خود قلمداد کنیم. وجدان کاری همواره در ذهنمان زنده شود و بماند.
اینها برخی از مواردی است که مشکلات اقتصادی کنونی ما را برطرف می‌کند و امیدبخش می‌شود. در صحنه فرهنگی چه امیدی می‌توان داشت؟
ما در زمینه فرهنگی و اعتقادی باید به تمدن دیرپای توحیدی خود افتخار کنیم و مانع نفوذ افکار باطل الحادی شویم. پاکی ظاهری و باطنی را با مراقبت بر نفس خود تضمین کنیم. هیچ چیز جای حب الهی را در قلب ما نگیرد و با هرچه آن را تضعیف کند مقابله کنیم. خود را با اطاعت اوامر الهی نورانی نگهداریم. امیدمان به خدا باشد و او را ناظر بر خود و اعمالمان بدانیم در اعمال خود خشنودی او را در نظر بگیریم و در بارگاه او بر تحقق تمنیات خود شتاب نورزیم و یقین داشته باشیم که خدا به موقع نشانه‌های خود را آشکار می‌کند همان‌طور که در سابق به مناسبت مواقع و مواضع مختلف با پشتیبانی از ما، بینی دشمنان ما را به خاک مالیده است.
شرایط اجتماعی ما نیز مواجه با مصیبت‌هایی شده، چه امیدی به اصلاح آنها می‌توان داشت؟
از نظر اجتماعی، آنچه باعث ماندگاری تمدن ایرانی اسلامی ما بوده، اصالت دادن به کانون خانواده و ارزشهای استحکام بخش به این کانون است. تشکیل خانواده را اصل بدانیم و از آن استفاده ابزاری نکنیم. -آنچه بنیان خانواده را به خطر می‌اندازد را مورد توجه قرار دهیم و با آن مقابله جدی کنیم نظیر مواد مخدر- برای مبارزه با مواد مخدر بسیار زحمت کشیده و شهید داده‌ایم و برای در امان ماندن نسل جوانمان از آفت‌های آن، دست از مقابله و محاصره آن بر نداریم. با تمام مظاهر تحقیر کننده انسان و تن‌فروشی مبارزه کنیم. از سرایت بداخلاقی‌های رایج در سایر جوامع به کشور خود ممانعت کنیم و با جدی گرفتن اهمیت سبک زندگی اسلامی، مانع فروپاشی اجتماعی شویم.
آیا چشم‌انداز امنیتی نظام را نیز علی رغم اقدامات دشمنان، روشن می‌بینید؟
در زمینه امنیتی، اگر در خنثی کردن ترفندهای تفرقه‌افکنانه و برهم زننده یکپارچگی میهنی کوشا باشیم و از شگردهای نفوذی دشمنان غفلت نکنیم و هوشیاری خود را روز به روز تقویت کنیم جای هیچ نگرانی نیست.
آیا اوضاع سیاسی داخلی را سازنده می‌بینید؟
در سیاست داخلی، باید کشور انقلابی را با اتکا به تشکل‌های انقلابی و دور از زد و بند، اداره و شایسته سالاری را تقویت کنیم. مراقب باشیم تشنگی قدرت بر شیفتگی خدمت در جامعه غلبه نکند. استقبال کننده از نصیحت و انتقاد سازنده باشیم. از عواقب جهل سیاسی که موجب بازی کردن در زمین دشمن می‌شود برحذر باشیم. در آن صورت افق روشن و امیدبخش خواهد شد.
در مورد سیاست خارجی چطور؟
اگر پایبند به ارتقای امید در زمینه سیاست خارجی هستیم، به هیچ قیمت دست از پشتیبانی از نهضت‌های آزادی‌بخش برنداریم. با جنایت‌کاران مبارزه بی‌امان کنیم. با مستکبران و نوکرانشان از در سازش وارد نشویم. دنیا را برای استقرار عدالت مهیا کنیم. همکاری با سایر کشورها برای ارتقای شرایط بشری و اعتلای وضع مسلمانان باشد. پیشرفت خود را مستقل از بهبود همسایگان ندانیم. اینها دروازه‌های امید است.
