به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، نولان آرباو، مردی ۳۰ ساله از آریزونا، اولین فردی است که یک تراشه عصبی شرکت نورالینک، متعلق به ایلان ماسک، در مغز خود کاشته است. این تراشه که به او اجازه می‌دهد با فکر کردن کامپیوتر را کنترل کند، امیدهای تازه‌ای را برای افراد دارای معلولیت شدید به ارمغان آورده است. اما این فناوری نوین، با چالش‌های اخلاقی و فنی نیز همراه است.
از حادثه تا امید: داستان نولان آرباو
نولان در سال ۲۰۱۶ در یک حادثه غواصی دچار آسیب شدید نخاعی شد و از گردن به پایین فلج شد. این آسیب او را از انجام بسیاری از فعالیت‌های روزمره، از جمله کار، مطالعه و حتی بازی‌های ویدیویی محروم کرد. او می‌گوید:«هیچ کنترلی نداشتم، هیچ حریم خصوصی‌ای وجود نداشت و همه چیز سخت بود. مجبور بودی یاد بگیری که برای همه چیز به دیگران وابسته باشی.»
اما در ژانویه ۲۰۲۴، نولان اولین فردی شد که تراشه نورالینک را دریافت کرد. این تراشه، که به عنوان رابط مغز و کامپیوتر (BCI) شناخته می‌شود، با تشخیص تکانه‌های الکتریکی کوچکی که هنگام فکر کردن به حرکت ایجاد می‌شوند، به کاربر اجازه می‌دهد تا با ذهن خود دستگاه‌های دیجیتال را کنترل کند.
علم یا هیاهو؟ نقش ایلان ماسک
اگرچه نورالینک اولین شرکتی نیست که چنین فناوری را توسعه داده، اما حضور ایلان ماسک به عنوان بنیان‌گذار آن، توجه جهانی را به این پروژه جلب کرده است. ماسک، که به عنوان چهره‌ای جنجالی در دنیای فناوری و سیاست شناخته می‌شود، در یک پست رسانه‌ای از نتایج اولیه این تراشه به عنوان «امیدوارکننده» یاد کرد.
با این حال، نولان تأکید می‌کند که این فناوری فراتر از نام ماسک است. او می‌گوید:«این یک دستگاه ایلان ماسک نیست. این درباره علم است.» او همچنین بیان می‌کند که از خطرات این عمل آگاه بود، اما معتقد است که مشارکت در این پروژه، فارغ از نتیجه، به پیشرفت علم کمک می‌کند.
تجربه نولان: از کنترل کامپیوتر تا بازی شطرنج
پس از عمل جراحی، نولان توانست با فکر کردن به حرکت انگشتانش، یک مکان‌نما روی صفحه کامپیوتر را کنترل کند. او می‌گوید:«صادقانه بگویم، نمی‌دانستم چه انتظاری داشته باشم. این موضوع آنقدر علمی-تخیلی به نظر می‌رسید.»
اما با دیدن فعالیت نورون‌هایش روی صفحه و کنترل موفقیت‌آمیز کامپیوتر، او به توانایی‌های این فناوری ایمان آورد.
با گذشت زمان، نولان توانست از این تراشه برای انجام فعالیت‌های پیچیده‌تری مانند بازی شطرنج و بازی‌های ویدیویی استفاده کند. او می‌گوید:«من از کودکی بازی‌های ویدیویی انجام می‌دادم، اما پس از حادثه مجبور شدم آن را کنار بگذارم. حالا دوستانم را در بازی‌ها شکست می‌دهم، چیزی که واقعاً نباید ممکن باشد، اما هست.»
چالش‌ها و نگرانی‌ها
با وجود موفقیت‌های اولیه، این فناوری بدون چالش نیست. یکی از نگرانی‌های اصلی، مسئله حریم خصوصی است. پروفسور آنیل ست، استاد علوم اعصاب دانشگاه ساسکس، می‌گوید«اگر ما فعالیت مغز خود را به بیرون منتقل کنیم، در واقع اجازه دسترسی به افکار، باورها و احساسات خود را داده‌ایم. وقتی به درون سرتان دسترسی داشته باشید، دیگر هیچ مانعی برای حریم شخصی باقی نمی‌ماند.»
همچنین، نولان با مشکلات فنی نیز مواجه شده است. در یک مقطع، تراشه به طور جزئی از مغز او جدا شد و او کنترل کامپیوتر را از دست داد. او می‌گوید:«این موضوع واقعاً ناراحت‌کننده بود. نمی‌دانستم آیا دوباره می‌توانم از نورالینک استفاده کنم یا نه.»این مشکل با تنظیمات نرم‌افزاری برطرف شد، اما محدودیت‌های فناوری را برجسته کرد.
آینده فناوری رابط مغز و کامپیوتر
نورالینک تنها شرکتی نیست که در این زمینه فعالیت می‌کند. شرکت‌هایی مانند سینکرون نیز در حال توسعه دستگاه‌های مشابهی هستند که نیاز به جراحی کم‌تهاجمی‌تری دارند. دستگاه Stentrode این شرکت از طریق ورید گردن به مغز منتقل می‌شود و به افراد مبتلا به بیماری‌های عصبی کمک می‌کند.
برای نولان، این تراشه تنها آغاز راه است. او امیدوار است که در آینده بتواند از این فناوری برای کنترل ویلچر یا حتی ربات‌های انسان‌نما استفاده کند. او می‌گوید:«ما اطلاعات کمی درباره مغز داریم، و این فناوری به ما اجازه می‌دهد چیزهای بسیار بیشتری یاد بگیریم.»
منبع: yahoo
۲۲۷۲۲۷
