به گزارش خبرنگار مهر، حجت الاسلام سید محمدباقر علوی تهرانی به مناسبت وفات حضرت ام‌البنین (س) در صحبت‌هایی با اشاره به ویژگی‌های شخصیتی این بانوی بزرگ اسلام سخنرانی ای را ایراد کرده است که در ادامه آن را می‌خوانید.
فاطمه بنت حُزام، مشهور به «ام‌البنین»، همسر امیرالمؤمنین علی علیه السلام یکی از شخصیت‌های برجسته تاریخ اسلام و از نوادگان کلاب هستند؛ از این‌رو با عنوان فاطمه کلابیه نیز از ایشان یاد شده است. نسب اصیل ام‌البنین سبب شد تا حضرت با ایشان ازدواج کنند چرا که نقل شده هدف امام (ع) از این ازدواج، به‌دنیا آوردن فرزندانی دلاور و شجاع بوده است. ایشان مادر چهار پسر (عباس «مشهور به ابوالفضل یا قمر بنی‌هاشم»، عبدالله، جعفر و عثمان) بودند که همگی در واقعه عاشورا به شهادت رسیدند.ام‌البنین نه تنها به عنوان مادر شهیدان بلکه به عنوان شاعری با احساسات عمیق و فصاحت کلام، شناخته شده هستند که در تاریخ اسلام جایگاه ویژه‌ای دارند. در ادامه به بررسی برخی از ویژگی‌های شخصیتی این بانوی بزرگوار می‌پردازیم.
مادری با معرفت و فداکار
فاطمه بنت حزام به عنوان مادری فداکار، جدای از فرزندان خود، به فرزندان حضرت زهرا (س) عشق و محبت ویژه داشت و از همین‌رو به عنوان یک الگوی مادرانه در تاریخ مطرح شده است. نام «ام‌البنین» (به معنای مادر پسران) خود نشان‌دهنده مقام والای مادری ایشان است. نقل است هنگامی که فاطمه بنت حزام به همسری امیرالمؤمنین درآمدند و به منزل امام رفتند، امام حسن و حسین (ع) بیمار بودند. ایشان مانند مادری دلسوز و درنهایت خضوع به پرستاری و مراقبت از آن دو بزرگوار پرداختند. گفتار ایشان همیشه مهرانگیز و قلبشان همیشه از محبت به آن دو امام ارجمند مالامال بود.
صبوری و بردباری
یکی از ویژگی‌های بارز ایشان، صبر و استقامتشان در برابر مصائب زندگی بود. ایشان پس از واقعه عاشورا، با وجود درد و اندوه ناشی از شهادت فرزندانش، همواره در کنار زینب کبری (س) قرار داشتند و به عزاداری و مرثیه‌خوانی پرداختند تا یاد شهدای کربلا را زنده نگه دارند.
نگرش جامع به مسائل در قالب شعر
ام‌البنین درک عمیقی از زمانه خود داشتند لذا پس از واقعه عاشورا، با مرثیه‌خوانی و نوحه‌سرایی، صدای مظلومیت کربلائیان را به نسل‌های آینده منتقل کردند. اشعار متعددی در رثای آنان سرودند و با استفاده از شعر، احساسات عمیق خود را در عشق به اهل بیت (ع) ابراز کردند. شعرهای ام‌البنین به عنوان بخشی از فرهنگ عاشورایی و ادبیات دینی شیعه شناخته می‌شود چرا که ایشان به عنوان ادیب و شاعری فصیح شناخته شده بود.ام ام‌البنین پس از شهادت فرزندانش با سرودن شعری از دیگر زنان درخواست کردند که دیگر ایشان را «ام‌البنین» خطاب نکنند چرا که به یاد فرزندان شجاعش می‌افتد. در آن شعر تأکید کردند: «من زمانی ام‌البنین بودم ولی اکنون ام‌البنین و مادر پسران نیستم»
پس از شهادت امیرالمؤمنین (ع)، ام‌البنین تا پایان عمر ازدواج نکردند و تمام زندگی خود را وقف تربیت فرزندانش کردند. ایشان عمری طولانی داشتند و پس از وفات در قبرستان بقیع دفن شدند.
زندگی ایشان سرشار از درس‌ها و آموزه‌هایی است که می‌تواند به عنوان الگویی برای تربیت فرزندان و مدیریت خانواده مورد استفاده قرار بگیرد. تربیت فرزندان بر اساس مکتب اهل بیت (ع) و به جهت فداکاری در راه حق، وفاداری و احترام به همسر، مدیریت صحیح خانه، استقامت و صبر، تنها گوشه‌هایی از درس و عبرت از زندگانی این بانوی ارجمند است.
