خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها – زهرا زحمتکش*: چهارم شعبان، سالروز ولادت پرچم‌دار بزرگ کربلا، حضرت عباس بن علی (ع) است. ایشان در سال ۲۶ هجری قمری، در مدینه دیده به جهان گشود.
حضرت عباس (ع) در دامان امیرالمؤمنین علی (ع) و مادر گرامی‌اش، به گونه‌ای پرورش یافت که به مظهر غیرت، ایثار و شجاعت بدل گشت. میلاد ایشان نوری دیگر به هستی بخشید و دل‌های شیفتگان امیرالمؤمنین علی (ع) را از شور و عشق لبریز کرد. چهره علاقه‌مندان اهل‌بیت (ع) را شبنم شادی فراگرفته بود و هر یک برای دیدار نورسیده مولای خویش بر یکدیگر پیشی می‌گرفتند. امام علی (ع) با واژه‌ای مهرآفرین، نام فرزند خود را «عباس» نهاد؛ عباس یعنی شیر بیشه شجاعت و قهرمان میدان نبرد.
حضرت عباس (ع) در طول حیات خویش، از محضر پدر و برادرانش بیشترین بهره را برد و جامع فضائل نیکو گردید. آن بزرگوار، هر آنچه را از سه امام معصوم آموخته بود، در کربلا آشکار ساخت و به حماسه‌ساز نام‌آور عاشورای حسینی بدل شد.
باید در لحظه‌لحظه دوران کودکی عباس (ع) به دقت اندیشید؛ زیرا در تمام این دوران شیرین و حساس، تحت تربیت و عنایت کانون عصمت و طهارت بوده است. او در کودکی از دانش، زهد، تقوا، ایثار، عبادت و شجاعت پدر که آیت بی‌همتای همه کمالات بشری است الهام گرفت و کوشید خود را آن‌گونه بپروراند که مطلوب و ایده‌آل پدری بزرگوار چون علی (ع) باشد.
پرچم‌دار کربلا و پاسدار حرم اهل‌بیت مصطفی (ص)، حضرت عباس (ع)، ویژگی‌ها و فضائل فراوانی دارد که القاب و کنیه‌های آن حضرت، نشانگر برخی از آن‌هاست. «ماه بنی‌هاشم» از جمال او حکایت دارد. «سقای کربلا» فداکاری ایشان را در رساندن آب به اهل‌بیت (علیهم‌السلام) بازگو می‌کند. «قهرمان علقمه» و «پرچم‌دار کربلا» شجاعتش را یادآور می‌شوند. «پاسدار حرم» گواه جانبازی او در راه اهل‌بیت (ع) است. «باب‌الحوائج» شکوه او را نزد خداوند نشان می‌دهد و سرانجام، «عبد صالح» از عظمت معنوی حضرت عباس (ع) حکایت دارد.
بزرگی و عظمت مقام عباس بن علی (ع) به گونه‌ای است که امامان معصوم (ع) در موارد متعدد بر فداکاری‌ها، جانبازی‌ها و عظمت شخصیت آن بزرگوار تأکید فرموده‌اند.
امام سجاد (ع) که خود در کربلا حضور داشت و شاهد فداکاری‌های عمویش بود، درباره حضرت عباس (ع) می‌فرماید: «خداوند، عمویم عباس را رحمت کند که با ایثار و جانبازی، در راه برادرش فداکاری کرد تا آن‌که دست‌هایش قطع شد و خداوند به جای آن، دو بال به او داد که با آن‌ها به همراه فرشتگان در بهشت پرواز کند؛ همان‌گونه که برای جعفر بن ابی‌طالب قرار داده شد. عباس را در پیشگاه خداوند منزلتی است که در روز قیامت، همه‌ی شهدا به آن غبطه می‌خورند.»
امام صادق (ع)، حضرت ابوالفضل العباس (ع) را به عنوان کسی معرفی می‌کند که از ایمانی استوار و بینشی نافذ برخوردار بوده و در راه امام بزرگوارش به جهاد برخاسته است. ایشان می‌فرماید: «عمویم عباس، بصیرتی نافذ و ایمانی محکم داشت. او به همراه برادرش حسین (ع) جهاد کرد و به افتخار شهادت رسید.»
آن حضرت همچنین درباره اخلاص و ارزش جهاد حضرت عباس (ع) می‌فرماید: «شهادت می‌دهم و خدا را شاهد می‌گیرم که تو در راه جنگجویان بدر و مجاهدان راه خدا گام نهادی و در جهاد با دشمنان خدا، اخلاص ورزیدی و در نصرت اولیای خدا، خلوص نشان دادی و از دوستانش دفاع کردی… شهادت می‌دهم که تو هر چه در توان داشتی، انجام دادی.»
سلام بر ابوالفضل، فرزند امیرالمؤمنین علی (ع)؛ که با جان خویش با حسین (ع) مواسات ورزید، از دنیایش برای آخرت بهره برد و خود را فدای برادر کرد.
روزهای آغازین ماه شعبان، ولادت این دو برادر را در خود دارد؛ دو برادر بزرگواری که نام‌شان در ذهن هر مؤمن شیفته‌ای، تداعی‌گر قله‌های بلند حماسه و سرافرازی است.
حسین و ابوالفضل (ع)، نام‌های قدسی‌اند که چشم‌اندازی از اخلاص، عبودیت، دلیری و ایثار را پیش چشم آدمی می‌گشایند و در دل او، تواضع و حیرتی وصف‌ناشدنی برمی انگیزانند.
حضرت ابوالفضل (ع)، پرچم‌دار لشکر اخلاص و شهادت، مظهر دلدادگی به معبود، و نمونه‌ی مجسم یک انسان کامل است.
او بزرگ‌مردی حماسه‌آفرین است که در قیامت، شهیدان بر مقام او رشک می‌برند. او پرچم‌داری است که یادمان دلاوری و آزادگی‌اش، پیوسته در تاریخ جاری است.
*استاد و پژوهشگر جامعه المصطفی العالمیه نمایندگی خراسان
