به گزارش خبرنگار مهر، مناجات خوانی و ادعیه خوانی برای آنکه بر جان و دل بنشیند آدابی دارد که شاید مهمترین آن صدای خوش مناجات خوان و بهره‌گیری او از لحن و سبک و صدای خوش در خواندن دعاست. همین موضوع سبب می‌شود که مضامین زیبای دعا بر جان دل مخاطب بنشیند و او را با معنویت دعا همراه کند. در کنار این مناجات خوان باید درک درستی از عبارات و مضامین دعا داشته باشد و در عین حال در جان خود نیز حدی از معنویت و تقوا و وارستگی را داشته باشد تا آنچه از دلش بر می‌آید بر دل شنونده بنشیند.
در تاریخ مناجات خوانی و ادعیه خوانی کشور نام بزرگان زیادی می‌درخشد، افرادی که در طول دهه‌ها توانستند اجتماعات معنوی و بزرگی را با نوای گرم خود همراه کنند. اشخاصی چون حسن عندلیب، محمد دماوندی، حسینعلی نکیسا، حسین طاهرزاده، ابوالحسن‌خان اقبال آذر، سیدجواد ذبیحی، شیخ محمدحسین زاهد، سیدعلی میرهادی، حسن ارضی، حسین صبحدل و دیگر افراد که با تلفیق صدای خوش و دانش موسیقی سهم بسزایی در مناجات خوانی داشته و نامشان در تاریخ ایران ثبت شود.
قدیمی‌های تهران، سید علی میرهادی و نوای جان سوز و منبرهای عارفانه اش را در مسجد امین الدوله تهران خوب به خاطر دارند که ۳۲ سال در رکاب خدمت به اهل بیت چراغ مناجات خوانی را در تهران روشن نگه داشت و نسلی از روضه خوانان و مداحانی را تربیت کرد که امروزه در سرتاسر تهران جلسات مناجات و دعا را به ویژه در شب‌های مبارک رمضان برگزار می‌کنند. مناجات خوان‌هایی همچون حاج منصور ارضی، ماشاءلله عابدی که پای درس سیدعلی میرهادی بزرگ شدند.
سید علی میرهادی از قدیمی ترین مداحان تهرانی است. او که خود در تهران به دنیا آمده و بزرگ شده بود با عشقی که به اهل بیت داشت پای در راه ذاکرین اهل بیت (ع) گذاشت. مناجات خوانی‌های او تنها به ماه رمضان ختم نمی‌شد و او برگزار کننده مراسم قرائت زیارت عاشورا در مسجد امین الدوله و برنامه دعای عرفه هم بود. در شب‌های ماه مبارک رمضان نیز دعای ابوحمزه ثمالی و جوشن کبیر را می‌خواند.
زاهد، روضه خوان و نماد خدمتگزاری
سیدعلی میرهادی، شخصیتی ساده زیست و فروتن، با وجود جایگاه محبوب در میان مردم بود که همواره از زهد و تقوای اسلامی پیروی می‌کرد. او که شاگرد شیخ مرتضی زاهد بود، پس از درگذشت استادش، مسئولیت منبرها و روضه خوانی‌های مذهبی را بر عهده گرفت و با سبک سنتی خود، قلب‌ها را به عشق اهل بیت (ع) جذب می‌کرد. در سخنرانی‌هایش، همواره مردم را به امیدواری به رحمت الهی و کارهای نیک دعوت می‌کرد و نتیجه مناجات‌های شبانه اش در اعمال روزمره خیرخواهانه‌اش نمایان بود.
او در جوانی با نوه عمه اش ازدواج کرد و پنج دختر و یک پسر داشت که یکی از دخترانش در جوانی درگذشت. سیدعلی، علیرغم غم از دست دادن فرزند، به خانواده عشق می‌ورزید و به فرزندانش درس احترام به پدر و مادر را می‌داد. فاطمه سادات، دخترش، یادآوری می‌کند که پدر همواره می‌گفت: «بهشت هرکس در خانه‌اش است. اگر مادر را با محبت بپذیری، راه به بهشت باز می‌شود.»
کارهای خیر و پایداری آثار
او مؤسس «صندوق کوثر» در بازار تهران و «خیریه رضوی» بود که هنوز هم به فقرا کمک می‌کنند. سیدعلی معتقد بود: عبادت، خدمت به خلقت است. حتی در شب عید نوروز، وقتی فقیری درخواست کمک کرد، بدون تعلل پتوهای خانه را به او بخشید. یکبار طاهره سادات، نوه دخترش، فقیری را معرفی کرد و سیدعلی روزهای نزدیک عید، مبلغی به او داد تا لباس‌های نوروزی برای خانواده اش تهیه کند.
مسجد امین الدوله، شاهد دعاهایش برای پیروزی انقلاب اسلامی و رزمندگان بود. او در کنار چهره‌هایی چون سید مهدی طباطبایی و شهید محلاتی، در انتقاد از رژیم شاهنشاهی فعالیت می‌کرد. سیدمحمود میرخانی، نوه اش، می‌گوید: «پدربزرگ همیشه می‌گفت: باید دور امام خمینی (ره) چرخید.»
میراث معنوی
او پس از یک هفته که خبر از زمان درگذشت خود داده بود، در حین زیارت امام رضا (ع)، در ۳ مرداد ۱۳۶۷ در ۶۷ سالگی بر اثر سکته مغزی درگذشت. هنوز هم کوچه‌های بازار تهران و مسجد امین الدوله، یاد او را زنده نگه داشته‌اند. شاگردانش چون حاج منصور ارضی، سبک سنتی روضه خوانی را ادامه داده‌اند. منصور ارضی یاد می‌کند که او در خواب دیده بود بلندگوی مناجاتش را از پیش رویش برداشته‌اند و گفته بودند: «برنامه شما تمام شد.»
سیدعلی میرهادی، با سادگی و عشق به اهل بیت، نه تنها خود را بلکه خانواده و جامعه را نیز به زندگی معنوی دعوت می‌کرد. از او یاد می‌شود فردی بود که «زهد و تقوایش را با خون و گوشتش آمیخته بود» و تا آخرین لحظه، خدمت به دیگران را بر هر چیز دیگری مقدم می‌دانست.
